Na pierwszą wycieczkę w 2015 roku pojechałem do biedronki. Normalnie nie nazwałbym tego wycieczką, ale razem z Martą pojechaliśmy na około przez Chomęcice. Zatrzymujemy się koła Ani domu, aby udowodnić, że nie jesteśmy słabsi od nich i też w zimę jeździmy na rowerze. Oto dowód:

W biedronce zakupy szybkie i ruszamy do domu najkrótszą drogą. I tak zamiast 6km zrobiliśmy ponad 10 :)

Po 2 miesiącach od dołączenia się do Zgrupki na fb, po aktywnym uczestniczeniu w sieci ruszam razem z chłopakami na trening. O 8.30 umówiłem się pod żabką w Luboniu z kolegą Grzegorzem. 8.31 ruszamy na rondo Starołęka. Jesteśmy kilka minut przed 9. Temat rozmów oczywiście był znany. Czekamy na resztę i w 5 osobowym składzie ruszamy na Rogalinek. Tempo spokojne koło 32-33km/h, jedziemy po zmianach. Temperatura od rana koło 2-3 stopni. Docieramy do Rogalinka, gdzie skręcamy na Kórnik. Jak kolega jeden wyszedł na zmianę to było trzeba się nieźle napocić, aby utrzymać tempo. Niestety ostatnio bardziej pielęgnowałem brzucha niż siłę w nogach więc po chwili odstaję. Długo nie kręciłem sam, poczekało na mnie dwóch kolegów, po chwili koledzy z przodu,  też się zorientowali, że mają w grupie takiego grubaska jak ja i zwolnili. W Kórniku wjeżdżamy do Tomka. Kolega miał interes do niego. Załatwili co trzeba, reszta się ogrzała i ruszamy dalej. Tym razem już spokojnie. Wspólnie, po zmianach docieramy do Mosiny. Wjeżdżamy na Osową Górę, byli i chętni aby wjechać 2 razy. Mi dzisiaj raz starczył. Nie mogło zabraknąć zbiorowej foty:

Szybki zjazd w dół i obieramy kierunek Poznań. W miedzy czasie wyprzedza nas kilka blachosmrodów, wymijając nas na centymetry...

Odbijamy na Wiry, ekipa z Poznania odłącza. Przed Komornikami kolega z Lubonia też jedzie do domu. Ja kręcę bezpośrednio do domu. 

Dwa słowa na koniec: Jeśli jesteś z Poznania lub okolic i nie masz z kim jeździć zgrupka Luboń na pewno spełni Twoje oczekiwania. Oczywiście nie zapomnij polubić strony TCT Poznań, na fb. Już niedługo kolejne atrakcję!

Ostatnie dni kiedy to można zrobić taki dystans. Ja ma dylemat jechać na rower z Michałem czy jechać z moją dziewczyną do rodziny. Tutaj właśnie idealnie pasuję słowo kompromis. Jadę rowerem z Michałem do rodziny do Piły. Rano było dosyć chłodno przez towarzyszące mgły:



Zakładam nogawki i bluzę i jadę na spotkanie z Michałem na rondzie obornickim. Wczoraj nie miałem czasu aby zrobić zakupy na wyjazd więc podjeżdżamy jeszcze tym razem do Lidla i o 9.30 ruszamy w trasę. Na trasie ruch jest spory mgła mimo później godziny też wydaję się nie odpuszczać:


Na głównej trasie nie było jeszcze tak źle jednak przed Obornikami Michał nakazuję jechać w prawo i tam widoczność była naprawdę ograniczona. Jednak ruch tutaj zdecydowanie mniejszy, jedzie się naprawdę przyjemnie. Chociaż mgła osadza się wszędzie, na liczniku kierownicy, a co gorsza na ubraniach:


Wyjeżdżamy przed samymi Obornikami kawałek zakazem i kontynuujemy dalej trasę do Piły. Jakoś nam mocy odeszło i jedziemy koło 28 rozmawiając, ale dostaję czasami zadyszki... Jednak przerwy nie robimy, jedziemy cały czas. Tak też docieramy do Chodzieży kilka kilometrów przed brak asfaltu skutecznie uniemożliwia radość z jazdy. Niestety w mieście robimy krótką 10min przerwy na siku oraz kawałek czekolady. Dała ona nam siły, przecież nie możliwe, aby nagle wiatr zaczął po naszej myśli wiał. Przed Ujściem V-max. Po chwili widzimy znak Piła:


Musieliśmy dojechać do centrum. Parę kilometrów zostało jednak myśl, że czeka nas kawał dobrego mięsa pozwalał gnać powyżej 30km/h. Docieramy kilka minut przed 13. Wchodzimy pijemy zimne picie chwila dyskusji i dostajemy pyszny obiad. Potem czas na odpoczynek oraz czas dla obiadu aby się ułożył. Równo o godzinie 15 jesteśmy znowu przy znaku Piła, tym razem skreślonym. Kawałek dalej jest Ujście. Z ,,lotu" robię fotkę ładnie prezentującego się kościoła:


Ten kawałek był najgorszy... Podjazd, duży podjazd później, długi lekki podjazd. Nie powiem bo się trochę zmęczyłem. Przed samym Czarnkowem zjazd, ale zaraz za nim kolejny podjazd. Chwycił mnie kryzys musieliśmy się zatrzymać w nie planowanym miejscu. Zrobiłem szybkie siku i wyciągnąłem tajną broń MONSTERA. Jednak 3h snu to za mało. Ruszamy dalej, przez Obrzycko tylko przejeżdżamy. W Szamotułach jakaś procesja, policjant nie chciał na puścić między ludźmi musimy jechać na około. W tym momencie dogania nas Marta z rodzicami. My z braku zapasów robimy przerwę pod Lidlem. 
Po krótkiej przerwie ruszamy w kierunku domu. Z racji, że mi się spieszy jedziemy w systemie jeden za drugim. Teraz bardziej Michał jest na przodach ja trzymam jego koło (v~33km/h) Jedyną przerwę robimy w Przeźmierowie na światłach, w sumie nie można tego zaliczyć do przerwy bo ledwo się wypnę już jedziemy dalej. Rozdzielamy się Junikowie. Ja gnam ile sił w nogach do domu, a jak widać ich trochę zostało:

W domu melduję się punkt 20. Szybka kąpiel wsiadam w samochód i jadę wraz z Martą na imieniny kuzyna.

Dzięki Michał za, śmiało można powiedzieć, kolejną 2-setkę w tym sezonie.

Zacznę odnośnie tytułu. Ostatnio każdą większą wycieczkę nazywałem zwykłym schematem: Poznań- X w jedną noc. Tym razem postanowiłem to zmienić. Tytuł wziął się z rozmów podczas tej wycieczki. Za każdym razem jak ja lub Michał mieliśmy sobie opowiedzieć, a było to długie to opowiadania, padało określenie spokojnie mów ,,mamy przecież dużo czasu". Mniej więcej 30 godzin.Teraz odnośnie samej wycieczki. 

Miał być to kolejny wyjazd większą grupą organizowaną przez TCT. Jako cel obrane były mazury. Na miejsce startu pojawił się oprócz mnie jedynie lub aż Michał. Bez niego bym nie pobił tego rekordu. Z racji na wiejący wiatr bardziej ze wschodu zmieniamy decyzję, że ruszamy na północny-zachód, czyli do Świnoujścia. Start był inny niż ostatnio bo ruszaliśmy nad ranem dokładnie spotkaliśmy się o 8.30 po omówieniu trasy i powrotu i skorzystania z toalety z samego Poznania ruszamy o 9. Kierujemy się na Pniewy. Jedzie się dobrze wiatr bardziej pomaga niż przeszkadza, chociaż typowo w plecy nie wieje. DK 92 ma ładne duże pobocze więc możemy spokojnie jechać koło siebie i rozmawiać:
W Pniewach po 50 km robimy pierwszą przerwę. Ja lecę do biedronki kupić sobie coś do jedzenia ,,na teraz i na zaś" bo nic sobie nie przygotowałem. Przez kolejki w sklepie czasu trochę uciekło.Szybko przegryzam drożdżówkę uzupełniam bidony i jedziemy dalej w ,,świat". Na wylocie z miasta jeszcze tylko szybka przerwa na siku. W Kwilczu znajduje się ulica z moim nazwiskiem w wersji kobiecej. Oczywiście nie mogło zabraknąć pamiątkowej fotki:


Po kilku kilometrach odbijamy na Międzychód. Przypomina mi się ta trasa jak kiedyś jechałem kawałek za miasto na obóz oczywiście już rowerem. Wtedy 100km to był wyczyn! Sprawnie na idzie przejazd przez miasto. Kierujemy się Drezdenko. Tutaj korzystamy z drogi rowerowej, gdyż jest lepsza od połatanego asfaltu. Naszym oczom ukazuję się tablice ze zmianą województwa. Przy tablicy miała być szybka fotka, ale w ruch poszły batony i kanapki więc po kolejnych 50km robimy przerwę:

Docieramy do Drezdenka, gdzie miała być przerwa. Jednak czas na przerwę wykorzystaliśmy wcześnie to tylko przejeżdżamy przez miasto. Mijamy most nad Notecią, który jest strasznie podobny do tego z Czarnkowa:

Kawałek za miastem, a dokładniej za przejazdem kolejowym zaczyna się jeden z najgorszych odcinków podczas całej wycieczki. Kostka brukowa położona na długości nie całych 2 kilometrów zdecydowanie dała nam popalić. Szosowcy nie lubią kostki:


Po tych dwóch kilometrach kostka się kończy, zaczyna się normalny asfalt, my odbijamy w prawo w kierunku Choszczna. Nawet byśmy nie zauważyli tablicy ze zmianą województwa. Tym razem ,,lotne" zdjęcie i lecimy dalej:


Tutaj pasuję mały wątek o pogodzie. Nie wiem jak w reszcie kraju, ale ostatnie dni w Poznaniu i okolicach były naprawdę mizerne. Nie dosyć, że ciągle padało to na dodatek zimno. Czasami zaczynałem łapać chandrę jesienną. Jednak w ten weekend pogoda nam się udała. Według Michała było nawet za gorąco. Koło godziny 15.30 mój licznik wskazywał ładne liczby:
Kolejna przerwa była zaplanowana po prawie 80km. Zatrzymujemy się właśnie w Choszcznie bo nam się kończy woda. Była godzina 15.39. Jakbyśmy wyjechali do 16 było by fajnie, oznajmiam Michałowi. Na całe nasze nieszczęście w biedronce były takie kolejki, że na Michała czekałem ponad 20 min. Tutaj też pada jedno ze stwierdzeń, spokojnie mamy dużo czasu. Po obitej przerwie ruszamy dalej, słońce zaczyna się chować za chmurami. Niestety nie zobaczymy dzisiaj zachodu nad morzem. Musi nam taki wystarczyć:

 Ten odcinek był najnudniejszym z wszystkich odcinków podczas całej ,,wycieczki". Jedynie traktor jadący około 50km/h (stąd jest mój dzisiejszy v-max) dał nam trochę radości. Tak to tylko monotonna jazda do Goleniowa, gdzie po znowu około 80km robimy przerwę na jedzenie na noc. Godzina była już 19.45. Z racji na sobotę biedronki będą pozamykane. My jednak łapiemy otwartego lidla. Ta przerwa trochę się przedłużyła rozmowami na temat studiowania. Jak się okazało, aż dziwne, że po takim czasie. Moja dziewczyna studiuje to co Michał w zeszłym roku skończył. Z wyjazdem z Goleniowa też był mały problem. Musieliśmy jechać nawet kawałek S3. Potem przejście po schodach na wiadukt i już jedziemy legalnie boczkiem. Co jakiś czas przerwa na sprawdzenie mapy bo raz jest DK3 raz S3 raz zakaz raz brak. Pod koniec tak nas to denerwowało (300km w nogach i temperatura nie za wysoka), że olaliśmy te wszystkie znaki zakazy itp i gnaliśmy prosto na Świnoujście:

Przez moją niewiedze w sumie jej brak w mieście trochę pobłądziliśmy. Cały czas byłem przekonany o istnieniu tego przy dworcu. Niestety jak się okazało jest drugi prom, większość znaków na niego kierowało. Jechaliśmy ciemnym lasem dojeżdżamy do promu, okazuje się że to nie tu... Całe szczęście był znak dworzec PKP. Docieramy do niego baaardzo dziurawą drogą. Przy promie była knajpka gdzie było można zjeść jakiegoś fast-fooda i się trochę ogrzać. W końcu przyszedł czas na przedostanie się na drugą stronę:
Na wyspie jedziemy na CPN dokupić wodę na noc, jedziemy zobaczyć plażę jednogłośnie stwierdzamy, że nie będziemy się kąpać i jedziemy w stronę granicy. Trasą tą jechałem jakiś miesiąc temu tylko w drugą stronę podczas tego-rocznej wyprawy. Czasu mamy dużo, przynajmniej tak na się wydawało, więc się zatrzymujemy robimy na spokojnie fotkę trochę opowiadamy sobie i ruszamy dalej drogą rowerową po stronie niemieckiej. Jak się później okazuję jedziemy za bardzo na północ. Zahaczamy o bardzo długie molo. Niestety nie udało mi się zrobić ładniej fotki. Później już tylko wracamy na trasę. Po pewnym czasie robimy przerwę techniczną na siku. Ja muszę wypić energetyka bo czuję, że zasypiam za ,,kierownicą". Po jakimś czasie zaczyna działać jednak na krótko. Przed samym Anklam robimy 13 minutową przerwę podczas której kładę się na ziemi i śpię przez jakieś 8min. Jadąc przez ciemny las słyszymy jak z lewej jak i prawej wyją Jelenie. Zasadniczo było to trochę straszne. Do miasta docieramy z upragnieniem. Jednak nie robimy tam przerwy, zatrzymujemy się przy znakach ja korzystam z chwili robię zdjęcie kościoła:



Nie wiemy jak się wydostać. Ja zatrzymuję samochód. Ku mojemu zdziwieniu zatrzymał się. Widział jednak nas szukających drogi i od razu zapytał wo. Wytłumaczył nam drogę. Jednak się trochę pogubiliśmy i z miasta wyjeżdżamy drogą szybkiego ruchu. Po woli zaczyna się robić jasno. Jasno nie oznacza ciepło. To właśnie najzimniejsza część nocy gdy pięknie wschodzi słońce:


Jedziemy cały czas bez przerwy prędkość nie za wysoka bo koło 25km/h. Michał po pewnym czasie domaga się przerwy. Informuje mnie o ryzyku zaśnięcia za ,,kierownicą". Nie chce się namówić na przespanie się kilku minut jak ja. Woli próbować swoich sił na kierownicy. 


Podczas gdy Michał odpoczywa ja spożywam ostatnie posiłki. Końcówka to walka z samym sobą jedziemy od 20 do 30 na godzinę. Jednak czasami mamy na tyle motywacji, że przez dłuższy czas po zmianach udaję nam się jechać te 30km/h. Docieramy do upragnionego Pasewalk. Z tego miasta już nie wiele zostało do końca bo jakieś 41km do pociągu mamy trochę ponad 2,5h. Jest do do zrobienia mimo, że mamy 435km w nogach. Po drodze mijamy ładne niemieckie budynki i kościoły:


Ostatnie kilometry walki z samym sobą i paroma podjazdami o wracamy do kochanej Ojczyzny:

Później to tylko formalność. Przejechać parę ostatnich kilometrów, znaleźć dworzec kupić bilet i oczekiwać na pociąg. W samym Szczecinie łapie nas jeszcze lekka mżawka. Tak szybko poradziliśmy sobie ze znalezieniem dworca, że zostało czasu aby kupić sobie piwko do pociągu. Sama podróż nie była zła rowery stały bezpieczne:

Michał trochę posapał, ja na chwilkę zmrużyłem oko. Tak po 5h docieramy do Poznania. Jeszcze parę kilometrów i jestem w domu. Pod domem patrzę na licznik i wiem, że mogę skakać z radości. Chociaż nogi trochę bolą:


Dziękuję Michał za towarzystwo. Bez niego na pewno nie znalazłbym tyle motywacji aby wykręcić te 500km. Można rzec dobrze wykorzystany weekend rekord pobity o prawie 60km. Czy należy dalej podnieść poprzeczkę hmm... zobaczymy. Jednak wiem. To był ostatni taki wyjazd w tym roku. Może jakieś 200 no max 300 się wykręci, ale nic więcej. :)

W piątkowy wieczór siedziałem w pracy. Niestety skończyłem o 4 nad ranem. Kilka godzin snu i o 8,45 ruszam w stronę Lubonia po Mateusza.  Jestem trochę przed czasem, Mateusz kończy śniadanie, ja w tym czasie rozmawiam z jego mamą. Około 9.30 ruszamy w stronę śródki tempo koło 40km/h. Na miejscu spotykamy się z Michałem, Młodym Bartkiem. Mieliśmy jechać na północ i wracać pociągiem, ale postanowiliśmy zrobić pętle. Najpierw na południe pod wiatr, aby późnij wracać z wiatrem. Na trasie do Rogalinka robimy szybką przerwę techniczną:


Dalej to już mocnym tempem przez Mosinę, Drużynę do Czempinia gdzie robimy przerwę na rynku:


Tam też chwilę rozmawiamy z miłym panem o życiu w Polsce jak i w Wielkopolsce. Podobało mi się jego podejście do życia :)
Dalej lecimy przez Racot do Wojnowic:


W Wojnowicach odłącza od nas Mateusz, a my po zdjęciu rękawków i nogawek ruszamy w kierunku Leszna. W Lesznie obowiązkowa przerwa w Macu, gdzie jak zwykle tracimy dużo czasu na rozmowę. Na koniec selfie:


Jedziemy dalej w stronę Wschowy. Jak się później okazuję w stronę burzy: 

Niestety deszcz nas złapał, trochę popadało. W międzyczasie wyjechaliśmy i wjeżdżamy do naszego województwa:


Dalej to już droga na Śmigiel (ryneczek w Śmiglu):




Końcówka DK 5 po drodze przerwa w Kościanie na stacji. W Szreniawie się rozdzielamy. Młody z Bartkiem lecą dalej na Poznań, a Michał jedzie mnie odprowadzić:


Wjeżdżamy do Konarzewa gdzie Ania jest na 18 swojej kuzynki, załatwia nam kawałek tortu. Po krótkiej rozmowie jedziemy do domu :) 

Dzięki! :)

Nastał dzień ostatni naszej wyprawy. Nie mamy jakieś określonej godziny wyjazdu z pola, ale też nie mamy zamiaru tam siedzieć cały dzień. Miejsce mieliśmy całkiem fajne:

Po porannej toalecie zwijamy namiot i kierujemy się w stronę wyjścia. Jedziemy jeszcze na plaże, przejeżdżamy obok latarni. Niestety nie ma możliwości podjechania bliżej więc zdjęcia nie ma. Wyjazd z samej Jastarni trochę kłopotliwy przez remonty. Jednak dajemy radę i po chwili już wjeżdżamy do Juraty. Jedziemy zobaczyć ładny kościółek w którym właśnie się skończyła msza:

Odwiedzamy molo nad zatoką i podążamy, aby zdobyć upragniony cel. Po nie całych siedmiu dniach docieramy w komplecie pod tablicę:
Już po raz kolejny robię sobie zdjęcie pod tablicą. Zawsze z miłą chęcią tam wrócę. Jak ktoś jechał na Hel ten wie, że od tablicy do samej miejscowości jeszcze trochę jechać trzeba. My wybraliśmy niestety drogę rowerową. Jadąc asfaltem jest cały czas z górki. Na rowerówce są tzw. interwały. Docieramy do miasta. Jedziemy na PKP dowiedzieć się jak wygląda sprawa z naszym powrotem. Krótką mówiąc naszego powrotu nie ma. Wynikła miedzy innymi przez to mała awantura miedzy nami. Po chwili się godzimy i wspólnie jedziemy na cypelek półwyspu:

Nasze rowery też prezentowały się nieźle:

Oczywiście nie mogło zabraknąć odwiedzin latarni na półwyspie. Tym razem wchodzę na górę z Anią. Szczerze powiem spodziewałem się lepszego widoku:

Schodzimy na dół jedziemy do portu kupić bilety na prom. Za dużo czasu nie mamy. Chcieliśmy chociaż zjeść kebaba przy promie, ale nie mieli ciepłego mięsa. Wchodzimy na stateczek. Dużo rowerzystów płynie razem z nami. Siadamy też koło pary na rowerach. Piwko na promie jak najbardziej wskazane. Marta niby się boi pływać statkami, ale nie było tego widać:


Czas przeprawy to około 2h niestety zatoka jest zbyt mała, aby w pewnym momencie było jak na otwartym morzu. Dopływamy do Gdańska:

Wyjście ze stateczku i odebranie rowerów poszło sprawnie. Do pociągu mieliśmy jeszcze trochę czasu więc udaliśmy się na kebaba. Niby od turka, ale za dobry nie był. Nagle czas uciekł i szybko gnamy na pociąg. Na dworcu pełno ludzi, trochę rowerzystów. Podjeżdża pociąg ładujemy się i ruszamy. Co się działo po drodze po prostu nie będę opisywał. Po prostu nie mam siły. Jakby kogoś interesowało, to może zapytać pewnie odpowiem:) Późnym wieczorem wsiadamy na rowery w Poznaniu i po kilkunastu kilometrach docieramy do domu.

Kilka słów podsumowując naszą wyprawę. To było moja druga wyprawa w składzie 3 osobowym. Niestety nie polecam nadal podróżowanie w składzie trzy osobowym. Cała wyprawa była mimo tego udana. Sprzeczki są na każdej wyprawie, chyba dużo osób może to potwierdzić. Odnośnie trasy. Można naprawdę fajnie przejechać odcinek ze Świnoujścia na Hel. Podróżowałem już po Europie, ale po tej wyprawie widzę, że mam dużo do nadrobienia w Polsce. Pogoda można rzecz udana. Za każdym razem jak lało mieliśmy się gdzie schować. Polecam każdemu trasę Świnoujście-Hel szlakiem R10!

Przed ostatni dzień naszej wyprawy był dniem rekordowym. Dzisiaj spaliśmy w jednym namiocie więc zwijanie całego obozu poszło szybko. Wczesnym rankiem jesteśmy już na szlaku gotowi do drogi:

Jedziemy dalej leśną drogą w stronę Helu. Patrząc na mapę nie widzimy, żadnych większych miejscowości, gdzie byśmy mogli zjeść śniadanie. Głodni byliśmy nie ma co ukrywać. Droga prowadzi cały czas lasem, po kilku kilometrach widzimy wydmy. Jest to charakterystyczny widok w tej części kraju. Jednak nie spodziewaliśmy się tych chmur:

Szukając sklepu jedziemy dalej. Docieramy do miejscowości Stilo. Widzimy znak latarnia morska. Oczywiście postanowiliśmy się na nią udać. Dziewczyny chyba przez chwilę żałowały, gdyż na latarnie prowadził dość długi podjazd. Jednak widok z góry wynagradzał wszelakie trudności:

Było wiadomo, że będzie padać. Niby tylko chmury wiszą nad morzem, ale z drugiej strony (nie mam ładnego zdjęcia, aby pokazać) widać, co za chwilę będzie się dziać na lądzie. Schodzimy w dół i zaczyna lać. Przeczekaliśmy deszcz. Zjeżdżamy z górki do wioski kupujemy duże drożdżówki 1,5l wody za 3zł 5l było za 5zł więc nie ubiliśmy interesu. Szczególnie, że nikt nie miał wody...
No nic kierujemy się dalej szlakiem. tutaj trochę gorzej oznaczony, jednak z GPS-em w telefonie dajemy radę. W lesie dziewczyny robią sik-pauzę. Nasze rumaki też odpoczywają:

I UWAGA! nagle zza naszych pleców nadjeżdża Krzysiek, zdziwiony co my tak daleko robimy. Jedziemy w czwórkę dalej. Rozmawiamy czasami się na chwilę rozdzielimy, ale cały czas Krzysiek blisko nas my blisko Krzyśka.  Podczas dzisiejszej jazdy zauważyłem że tylne koło nie równo mi się kręci. Jak się okazało opona zaczęła mi się rozdzielać. Jak tylko wjechaliśmy na asfalt nastąpiła wymiana z przodu na tył. Z oponami i dętkami to była jedyna awaria:

Po wymianie docieramy w czwórkę do Lubiatowa. Tam mapy Krzyśka zawodzą, nasze GPS-y też więc trochę błądzimy. W końcu patrząc na słońce (Marty pomysł <3 ) obieramy dobry kierunek. Docieramy do Białogóry. Tam robimy zakupy w lewiatanie. Dzisiaj to dzień szaleństw, skusiliśmy się nawet na kupno kiełbasy. Ach ten smak :) Całą naszą wyprawę prowadziły nas znaki R10. Tak samo wyjeżdżamy z Białogóry:

Docieramy do Karwi. Przypominają mi się widoki z wycieczki dwu dniowej (niestety zdjęcia się zepsuły, o to jest dobre miejsce na to pytanie: Czy zdjęcia wrzucane na serwer BS będą miały wieczną żywotność? ) z bratem i sąsiadem na Hel w 2011r. Podjazd w Jastrzębiej Górze był wyczerpujący naprawdę szło się zmęczyć. Oczywiście nie mogło zabraknąć zdjęcia na najdalej wysuniętym na północ punktem Polski tzw. Gwiazda Północy:

Dojeżdżamy do Władysławowa. Ania idzie zapytać o ceny w pierwszym polu namiotowym. Cena w sumie była w porządku, ale zbyt daleko od centrum. Jedziemy dalej. Korki w mieście niesamowite. Niby ścieżki rowerowe są, ale ludzie chodzą jak święte krowy, a najgorsze są dzieciaki na rowerowych quadach. W sumie nie tylko dzieciaki...
Tak przez przypadek przejeżdżamy przez Władysławowo. Pola namiotowe się skończyły i wjeżdżamy na półwysep Helski. Powstała w sumie mała kłótnia, ale co to by była za wyprawa bez kłótni :) Postanowiliśmy dojechać do Chałup tam każde pole namiotowe zajęte. Jedziemy dalej. Kuźnicę przejeżdżamy od razu nawet nie staramy się szukać pola. Jednak słońce powoli zachodzi, zwiększamy tempo i docieramy do Jastarni:

Robimy kółko po Jastarni. W końcu i tak cofamy się do tego na początku. Pole nazywało się Pod Cyprusami. Polecam serdecznie. Rozbijamy namiot i rowerami lecimy na gofra. Przejażdżka po miasteczku zakupy na wieczór i tak wpadło nam wyprawowe 100km. Dla Marty było to szczególne STO kilometrów. Patrząc na jej ciężkie początki w tym sezonie, po przejechaniu tego dystansu cieszyłem się razem z nią. Wieczorem kąpiel i oczywiście nie mogło zabrnąć zimnego piwka. Nie miałem żadnych ograniczeń na dzisiaj wypiłem i tak tylko dwa :)

Dzień SIÓDMY! 

Wstajemy rano dosyć wcześnie wkoło namiotu pełno pająków i innego robactwa. Dlatego czym prędzej zwijamy namioty i wjeżdżamy na trasę, która jest około 50m od naszego miejsca noclegowego. Kierujemy się w stronę miejscowości Rowy. Cały czas jedziemy dobrze oznaczonym szlakiem R10. Przed samymi Rowami nadciągają ciemne chmury, przyspieszamy aby zdążyć przed deszczem, docieramy idealnie. Chowamy się pod namiotem z grami. Z Martą skusiliśmy się na jedną partyjkę Cymber-Gaja. Zaczyna się ulewa. Po chwili przechodzi, ale jest to tylko złudzenie przechodzimy na drugą stronę, gdzie przeczekujemy kolejny opad deszczu. Był on tak długi, że postanowiliśmy zrobić sobie gorący kubek i kanapki. Ludzi obok zazdrościli. W końcu przestało padać możemy ruszać dalej. Wjeżdżamy do Słowińskiego Parku Narodowego. Oczywiście wstęp płatny. Jednak opłacało się zapłacić: 

Jedzie się super. Czasami duża ilość błota daję mi więcej radości, dziewczyny nie wjeżdżają tak ochoczo w kałuże jak ja. Trudno się mówi. Mimo to uważam je za bardzo odważne! Po drodze widzimy znak: PUNKT WIDOKOWY. Trzeba było spojrzeć co tam się kryje. Widok zapierał dech w piersiach:

I moje artystyczne zdjęcie. Jedziemy sobie tak spokojnie przez SPN. Duża ilość błota urozmaica przejazd przez park. Niektóre trasy MTB mają wiele mniej terenu niż ta którą jedziemy rowerami z sakwami. Dojeżdżamy Smłodzina. Wyprzedza nas duża grupa rowerzystów. Jednak kałuże ich wystraszyły i nie dali rady. Dzielne dziewczyny nie wystraszą się byle przeszkody jedziemy przez kałuże gdzie woda sięga prawie piast. W samym Smłodzinie przerwa na posiłek i zimnego browarka. Z wioski jedziemy przez pola, lasy jak i asfalty i docieramy do Kluków. Chyba przez tą drogę przez błoto zostałem zdegradowany z funkcji przewodnika. Dziewczyny obejmują stery na mapą:

Pytanie tylko czy im to wyszło na dobre. Powiem tak na żadnej wyprawie nie jechałem przez takie bagna, a trochę już przejechałem. Nie ma jednak co żałować wszytko odbywało się pod hasłem ,,przygoda"

Tutaj też spotykamy Krzyśka po raz kolejny. Towarzyszy nam przez pewien dłuższy czas. Jedziemy dyskutując o wyczynach rowerowych. Po Europie dużo nie jeździł prawie wcale, ale trasę wybrzeża przejeżdża któryś raz z kolei. To właśnie on odradza nam tego ,,skrótu" na Łebę. 
Po takich deszczach jak ostatnio miały miejsce trasa jest praktycznie nie przejezdna. Nadrabiamy kilka kilometrów, ale droga jest zdecydowanie lepsza. Kilka km przed Łebą zaczyna kropić. Krzychu zakłada kurtkę my lecimy dalej. Po chwili zjeżdżamy na miejsce odpoczynku z daszkiem. W tym momencie Krzychu nie zauważył nas i pojechał dalej. Zjedliśmy odpoczęliśmy przestało padać i ruszyliśmy dalej. Przed samą Łebą trasa wiedzie wzdłuż jeziora co zapewnia piękne widoki:

Zrobiło się wyjątkowo zimno. W Łebie robimy zakupy na plażę i oczywiście szukamy miejsca, aby móc się wykąpać. Marta z Anią dzisiaj odpuściły. Ja się nie poddałem mimo niskiej temperatury i lekkiego opadu wykąpałem się. Ludzie chodzili w kurteczkach, a ja latałem w kąpielówkach. Oczywiście nie mogło zabraknąć wspólnej fotki:

Tutaj też miała miejsce nasza pierwsza wspólna wyprawowa kłótnia. Otóż ja chciałem się rozbić na polu namiotowym, Marta chciała jechać gdzieś w las. Ani było to obojętne, chciała tylko jak najszybciej znaleźć się w namiocie. Trochę to potrwało zanim znaleźliśmy wspólne rozwiązanie. Padło na las. Wyjechaliśmy parę kilometrów za miasto. Jak już zaczęło się robić ciemno, w końcu znaleźliśmy miejsce. Rozbiliśmy jeden namiot. To była pierwsza noc na twardym. Materac przedziurawił się do końca. Całe szczęście, że był mech...

Pogoda tego dnia nie rozpieszczała. Sama trasa też była wymagająca. Mimo to pozytywny dzień.

Dzień SZÓSTY!

Rano obudził nas deszcz spadający na namiot. Nie wyglądało to dobrze, robimy śniadanie z resztek jedzenia i liczymy, że przestanie padać. Przestało. Tak więc szybko zwijamy namiot. Marta ma problem z licznikiem przestał jej działać, przez co nie była w najlepszym humorze. Robi się cieplej, ale po chwili łapie nas deszcz. Zatrzymujemy się zakładamy kurtki tylko po to aby po chwili zdjąć :P W końcu docieramy do Darłowa:

W samym mieście robimy zakupy na 2 śniadanie. Przyglądamy się kłótnią koneserów taniego wina. Bez większego zwiedzania ruszamy dalej. Na wyjeździe spotykamy grupkę śmiało można rzecz emerytów, których należy podziwiać. Jadą rowerami dookoła Polski. Oczywiście nie mogło zabraknąć pamiątkowej fotki :)

Panowie jechali trasą wojewódzka my skręcamy pod ostrą górę, aby być bliżej morza. Dzisiaj wiało dosyć mocno nam te wiatr ani szczególnie nie przeszkadzał, ani nie pomagał po prostu wiał. Liczyłem, że się wykąpie w dużych falach. Fale były, ale też był jakiś zakaz. Jednak widoki rekompensowały wszystkie niedogodności:
 
Jedziemy piękną ścieżką z jednej strony mamy morze z drugiej strony jezioro Kopań. Ścieżka z płyt nie jedzie się źle. Ważne że nie ma sypkiego piasku :) Taką ścieżką dojeżdżamy do Jarosławca. Zatrzymujemy się koło latarni i oczywiście robimy fotkę:

Małe problemy ze znalezieniem drogi. Przez przypadek wjeżdżamy na pomost gdzie jest piękny widok na jezioro Wicko. Niby jezioro, a fale spore były:


Jadąc przez pola zatrzymuje nas pewna pani i się pyta czy nie widzieliśmy jej psa. Niestety nasza odpowiedź brzmi negatywnie i jedziemy dalej rozglądając się za czworonogiem. Dojeżdżamy do Łącka gdzie robimy przerwę na posiłek, ja idę do sklepu po zimnego piwko, a pod sklepem widzę psa który wygląda identycznie jak ten co opisu. Niestety numeru nie ma więc nie mam jak z panią się skontaktować. Jednak jak spożywaliśmy sobie kanapeczki to owa pani przejeżdżała i psa znalazła. Dalsza droga to jazda lepszymi lub gorszymi drogami w kierunku Ustki. Przed samą Ustką rozjazd albo DW 203 albo EV10 którym było naokoło. Pojechaliśmy DW:

W miasteczku zakupy na kolacje i szybko mykamy na plażę. Kąpiel i konsumpcja ciastek przebiegała przy takich widokach:

Zabrałem Martę na romantyczny spacer przy zachodzie słońca. Niestety nie trwał on zbyt długo bo trzeba było znaleźć jeszcze miejsce do spania. Miejsce znajdujemy szybko kawałek za Ustką. Na szlaku EV. Dzisiaj to dziewczyny poszły rozbijać namioty, a ja zająłem się kolacją. Szef kuchni poleca dzisiaj makaron z sosem pieczeniowym i groszkiem. Do picia zupka ,,Knorra" wylosowana z siatki całej zupek:


Dzisiejszy dzień jeśli chodzi o pogodę to zawiódł tylko na początku. Kąpiel w morzu była, widoki były nic tylko się cieszyć i spokojnie można iść spać :)

Dzień PIĄTY!

Wstajemy dość wcześnie. Szybka gorąco kąpiel w wannie i możemy ruszać dalej. Niestety nie możemy podziękować osobiście gospodarzom, bo gdzieś wybyli. Tak więc zakładamy sakwy i ruszamy w stronę portu. Po drodze robimy zakupy na śniadanie. Tak jak wspominałem spotkaliśmy Krzyśka po raz 2. Kołobrzeg znam dobrze z moich wyjazdów rowerowych, kto nie miał okazji jeszcze poczytać zapraszam do lektury. (OPIS 1, OPIS 2, OPIS 3) Z łatwością docieramy do portu:

potem jedziemy zaraz obok na plażę gdzie spożywamy śniadanko:

Kto był w Kołobrzegu ten wie jakie są tam fajne ścieżki rowerowe. Jedna z nich prowadzi dalej EV 10. Na jednej z nich Ania przyłapała romantyczną parę podróżującą na rowerach:

Dzisiaj nie mieliśmy obranego celu żadnego jechaliśmy tam gdzie nas nogi poniosą. Na pewno chcieliśmy dojechać do Mielna, a dokładniej do Unieścia. Mamy tam sprawdzoną bardzo dobrą wędzarnie ryb. Jedziemy jeszcze na pole namiotowe na granicy, gdzie można rzecz jesteśmy stałymi klientami. Tu kolejny link do poczytania (TO TU! ) Marta potrzebowała skorzystać z toalety. Niestety nie upiekło się i tak musieliśmy płacić.  Przed jedzeniem oczywiście był czas na kąpiel w morzu:


i pojechaliśmy na obiecanego ciepłego dorsza. Naprawdę polecam wędzarnia PIRAT! :)

Pojechaliśmy sobie zrobić zdjęcia przed kotwicą ,,Pamięć dla tych co nie wrócili z morza"

Kierujemy się dalej na Łazy. W samych Łazach droga odbiega trochę od morza. Tam też robimy zakupy na wieczorną wieczerzę. Anna zakupuje 3 piwa. No tyle sam nie wypije więc dzisiaj dziewczyny piją ze mną. Jedziemy EV10 w dalszym ciągu. Prowadzi nas przez różne wioski i pola. Zaczyna zachodzić słońce. Jadąc koło jeziora Bukowo mamy piękne widoki.:

Jak wiadomo jak zajdzie słońce to robi się naprawdę szybko ciemno. Tak więc czym prędzej szukamy miejsca do spania. Dzisiaj mamy wyjątkowe duże problemy. W końcu znajduję miejsce koło pola na którym jeżdżą jeszcze rolnicy. Oni nas widzą nic nam nie mówią więc im nie przeszkadzamy. Rozbijamy szybko dwa namioty ja zajmuję się kolacją otwieram sobie piwko, zaraz dziewczyny dołączają do mnie też otwierają piwko:


Siedzimy rozmawiamy i nagle ktoś z pola do nas przychodzi z latarką w ręku. Jak się okazuję był to myśliwy, grożąc nam policją wygania nas z naszego miejsca. Kurde, a tu 3 piwa otwarte i jedzenie w trakcie. No nic. Zwinęliśmy obóz ja dopiłem piwa i ruszamy dalej. Było koło 22.30. Sytuacja nie była za ciekawa. Ja po tych 3 piwkach miałem nadto dobry humor. Przez co dziewczyny się na mnie wkurzały później trochę. Tutaj też taka ciekawostka przejechałem pół Europy.  Wyprawa w 2011 na Węgry linku nie dam bo się zdjęcia skopały. W 2012 do Finlandii ( tutaj link! ) W 2013 do Paryża (linku nie ma bo opis w produkcji). Podczas tych 3 dużych wypraw, ani razu nie musiałem zmieniać miejsca które sobie wybrałem do spania. A tu taki psikus. No nic grubo po 23 znajdujemy miejsce. Teraz rozbijamy tylko jeden namiot i kładziemy się spać. Rano okazało się, że rozbiliśmy się zaraz przy drodze


Tak też się zakończył dzień 3. Było trochę przygód, za to dzisiaj pogoda nam dopisała w pełni.

Dzień CZWARTY!